Δοξάζουμε την Κοίμηση
Της Δέσποινας του κόσμου
Της Άνασσας των ουρανών
Της Σκέπης των ανθρώπων
Εκείνης που είναι ακοίμητη
πάντα μες την καρδιά μας
που ζωντανή μας ευλογεί
μας σκέπει, μας φροντίζει
και μας κρατάει στοργικά
Στην άχραντη Αγκάλη
που κράτησε τον Κύριο,
Σωτήρα και Θεό μας.

Την έβλεπα ολόλαμπρη
με της ψυχής τα μάτια
όταν τα χείλη έψαλαν
σιγά «Τη υπερμάχω»
και ανέθετα με ευλάβεια
«Την πάσαν μου ελπίδα»
στα χρόνια τα αλησμόνητα
της παιδικής ζωής μου.

Και αργότερα την έβλεπα
στα βάθη της ψυχής μου
Λαμπάδα Φωτοδότρια
«Αυγή τον νουν φωτίζουσα»
Στα βήματα της νιότης
της σωφροσύνης οδηγό,
λιμένα της ψυχής μου,
και των σπουδών μου φύλακα
στο δρόμο της Αλήθειας.

Στα ώριμα χρόνια της ζωής,
στη δύσκολη πορεία
Την είχα πάντα βοηθό,
τείχος και προστασία.
Εκείνη καταξίωνε
να ζω με κάθε ευλάβεια
τα άπειρα θαύματα της,
των ιαμάτων θησαυρόν,
Άβυσσον ευσπλαχνίας,
των θλιβομένων την Χαράν,
την λύτρωση του πόνου,
την ίαση των ασθενών
στο χείλος του θανάτου,
και την τελεία διάσωση
από δεινούς κινδύνους.

Τώρα στο ηλιοβασίλεμα,
στον κόσμο της γαλήνης,
της γλυκολάλητης σιωπής,
την ώρα της αναμονής
για το στερνό ταξίδι,
ειρηνικά εκλιπαρώ
την Δέσποινα του κόσμου
και την Μητέρα της Ζωής
το φως το πανευφρόσυνο
της μητρικής αγάπης
να φέγγει στον εσπερινό
της έσχατης πνοής μου.

Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης
Από την συλλογή «Μνησθήσομαι του Ονόματος Σου»
Θεσσαλονίκη 2020