Πού σε πηγαίνουν Υιέ μου
Πού σε ωθούν γλυκέ μου
Συ της ζωής σκοπός μου
Η δόξα και το φως μου!
Πώς με πονά η καρδιά μου
Πώς σβήνεται η λαλιά μου
Να σε θωρώ δεμένο
Ωχρό και ματωμένο.

Στα αγκάθια τυλιγμένο
Το πολυαγαπημένο
Κεφάλι του παιδιού μου
Του Ήλιου και Θεού μου

Με χέρια πληγωμένα
Πλευρά μαστιγωμένα
Με ώμους κουρασμένους
Από τον σταυρό γερμένους
Σε φέρανε στον λόφο
Ανάμεσα στον όχλο
Εκεί να σε σταυρώσουν
Και όξος να σου δώσουν

Πώς να σε ιδώ Θεέ μου
Ψηλά να σε καρφώνουν
Και με ληστές Υιέ μου
Εσέ να θανατώνουν;

Συ που τους πάντες έσωσες
Και όλους τους ευεργέτησες
Σύ που τους πάντες λύτρωσες
Και όλους τους ελευθέρωσες
Σύ τους τυφλούς θεράπευσες
Και τους νεκρούς ανέστησες
Σύ την αγάπη δίδαξες
Και την χαρά μας έφερες.

Πώς σε καρφώνουν στον σταυρό
Σε τον αχώρητο Θεό
Πώς σχίζεται καρδιά μου
Κρεμάμενο να σε θωρώ
Πόσο αλγώ πόσο θρηνώ
Ζωή μου και χαρά μου
Πόσο συντρίβομαι να ιδώ
έτσι τον Βασιλιά μου

Ω σπλάχνο και Θεέ μου
Συ είσαι η Αλήθεια και το Φως
Συ της θυσίας ο Αμνός
Συ Λυτρωτής του κόσμου.
Συ της ζωής το Φως μου.

Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης
Από την συλλογή “Λίγες λέξεις μέσα απ’ο την σιωπή”
Εκδόσεις ΜΑΤΙ