Θέλει να φύγη μακριά
και ζήτησε τα τάλαντα από τα χέρια τα σεπτά
του σεβαστού πατέρα
που τα έδωσε διακριτικά, τίποτε μη στερήσει.
Πήγε σε χώρα μακρινή, χωρίς να αφήση ίχνη
και αμέσως τα διεσκόρπησε
μέσα στο παραλήρημα του πυρετού της νιότης.
Δεν μένει πλέον τίποτε.
Μόνο ντροπή και θλίψη, πείνα και εξουθένωση,
μέσα στην άκρα  μοναξιά,
που φέρνει σκέψεις συνεχείς αυτομομφής και τύψης.
Πρώτη φορά βλέπει βαθειά πραγματικά ποιός είναι.
« αγνώμων και ατομιστής, περήφανος και υλιστής
ασύνετος και ασταθής, ανεύθυνος και ασεβής
επίμονος διεκδικητής αυτών που του ανήκαν
χωρίς καμιά αναστολή, προοπτική και αξία».
Και όλη η ζωή καταστροφή, βάραθρο και σκοτάδι.

Μια μόνη ελπίδα απέμεινε σε απόγνωσης τα βάθη.
Το έλεος το πατρικό και η αξία της συγνώμης.
«’Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου»

Πορεύεται ρακένδυτος τον δρόμο της επιστροφής.
Δειλά τα πρώτα βήματα, με αστάθεια και πόνο
Πιο γρήγορα και σταθερά, όσο πια πλησιάζει.
Αγάπη και μετάνοια λιώνουν τον πάγο της ντροπής
και αφήνουν την ελπίδα να βγάλει ρίζα και βλαστό.
Φθάνει σαν δούλος ταπεινός, ικέτης της συγνώμης
και βρίσκει ολάνοιχτη ξανά, γεμάτη φως και αγάπη
σαν τον γαλάζιο ουρανό, που μες τον ήλιο λάμπει
την ελεήμονα καρδιά του πάγκαλου πατέρα,
που καρτερούσε από καιρό να ζήση αυτήν την μέρα.
«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου».
Λόγια απλά, ειλικρινή, λόγια ζωής και  ανάστασης,
Λόγια βγαλμένα από την καρδιά που ενώνονται με δάκρυα
και αναβαπτίζουν την ψυχήν στη πατρική αγκάλη,
την κολυμβήθρα  του ιλασμού, που ξέρει μόνον να αγαπά,
να καρτερεί με υπομονή, να ακούη και να μη ρωτά
να δέχεται με διάκριση, να συγχωρεί ευσπλαχνικά,
να λησμονεί αληθινά να λέγει λόγια στοργικά
να χαίρεται, να αγάλλεται να δίνει ρούχα γιορτινά,
και «τὴν στολὴν τὴν πρώτην»
στον γιό που «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη».

Δρ Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης
Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικης Σχολής ΑΠΘ
Από την συλλογή «Μνησθήσομαι του ονόματος σου”. Θεσσαλονίκη 2020. Υπό έκδοσιν.