Ονομάζομαι Τζούλια και ήμουνα GP (προσωπικός γιατρός) στην Αγγλία.
Για να κάνω αυτό το επάγγελμα παραιτήθηκα από το προηγούμενο μου, που ήταν εκπαιδευτικός δημοτικής και μετοίκησα στην Αγγλία μαζί με την οικογένεια μου. Δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή.
Ο προσωπικός γιατρός έχει πολλά κοινά με το δάσκαλο. Δεν είναι ειδικός (καθηγητής), έχει όμως εξαιρετική κατάρτιση σε ικανοποιητικό επίπεδο σε όλα τα θέματα που αφορούν την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Ως απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου, εκπαιδεύτηκα να είμαι ο «πολυδύναμος δάσκαλος». Ως απόφοιτος της Ιατρικής, και με ακόμα 5 χρόνια σκληρής δουλειάς, ειδίκευσης, συνεχούς αξιολόγησης και ατέλειωτων εξετάσεων, απέκτησα τον τίτλο του GP ως ειδικού στη Γενική/Οικογενειακή Ιατρική.
Τι περικλείει αυτό θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο να το περιγράψω. Θα πω απλά πως «έζησα» για μήνες σε ψυχιατρείο, χειριζόμενη ασθενείς που νόμιζαν πως ήταν ο Χριστός, άλλους που άκουγαν φωνές που τους έλεγαν να μαχαιρώσουν τους γονείς τους, άλλους που είχαν βαθιά κατάθλιψη και με την πρώτη ευκαιρία έκοβαν ή έκαιγαν μέρη του σώματος τους. Στην παιδιατρική έκανα παρακέντηση βρεφών με μηνιγγίτιδα, έδωσα ενδοφλέβια αντιβίωση σε παιδιά με σήψη, έκανα θεραπεία σε παιδιά με πνεύμονες κατεστραμμένους από κυστική ίνωση. Στη γυναικολογία έκανα καισαρικές, βοήθησα σε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις (ή τις έκανα εγώ με την καθοδήγηση ειδικού), συνεργαζόμουν με τις μαίες (που στη φυσιολογική γέννα ήτανε πολύ καλύτερες από τους ειδικούς γυναικολόγους) σε γέννες που δεν ακολουθούσαν την ομαλή ροή του τοκετού. Στα επείγοντα έκανα ανάνηψη σε παιδί το οποίο ήταν σχεδόν πεθαμένο όταν η μητέρα του το έφερε με τα χέρια στην είσοδο του νοσοκομείου (επανήλθε), ξεκίνησα θεραπεία σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια, έραψα πληγές από ατυχήματα , ξεκίνησα θεραπεία σε καρδιακές προσβολές και εγκεφαλικά πριν την εισαγωγή για περεταίρω θεραπεία στους θαλάμους. Έκανα ακτινογραφίες, CT, έβαλα παροχετεύσεις σε πνεύμονες καρκινοπαθών με συγκέντρωση υγρού, παρέπεμψα σε ορθοπεδικούς μετά τη διάγνωση κατάγματος στο μηρό, σε χειρουργούς μετά τη διάγνωση σκωληκοειδίτιδας, σε ογκολόγους μετά τη διάγνωση με καρκίνο.
Τώρα, ως ειδικός Γενικός Ιατρός, δεν χρειάζεται να κάνω όλα τα παραπάνω. Άρα τι βοήθησαν; Βοήθησαν γιατί ξέρω τι γίνεται παρακάτω, αν δεν διαγνώσω τον ασθενή μου στα αρχικά στάδια, για να μην φτάσει στα επείγοντα μισοπεθαμένος ή με προχωρημένη αρρώστια επίσης γνωρίζω πως να συνεργάζομαι με τους νοσοκομειακούς ιατρούς κ.α
Μια βδομάδα στη ζωή μου δεν είναι απλή αλλά ούτε βαρετή:
Δευτέρα: | Νοσοκομείο Νευρολογικής Αναπηρίας |
Ξεκινώ με το γύρο στις πτέρυγες. Οι νοσηλεύτριες, η μια καλύτερη από την άλλη, έχουν τη λίστα έτοιμη: Ο Α. (25 χρονών, κρανιοεγκεφαλικη κάκωση μετά από ατύχημα πριν 2 χρόνια – έτρεχε) πάλι έχει πυρετούς. Το ξέρουμε ότι το σημείο του εγκεφάλου που ρυθμίζει τη θερμοκρασία έχει καταστραφεί αλλά είναι νέο παιδί, αν είναι σήψη; Ελέγχουμε ζωτικά σημεία, αίματα, ακτινογραφίες. Ξεκινάμε αντιβίωση. Η Β. (65 χρονών, με νόσο του Huntington) έχει κοιλιακό άλγος . Η ψηλάφηση δείχνει μια μάζα στην κοιλιά. Δεν έχει ενεργηθεί εδώ και μέρες, παρόλα τα υπόθετα. Η δυσκοιλιότητα και ο καρκίνος του εντέρου έχουν πολλά κοινά. Θα δείξει η περεταίρω διερεύνηση. Ο Γ. (50 χρονών, επανήλθε (επανήλθε όμως;) μετά από καρδιακή ανακοπή που προκάλεσαν τα ναρκωτικά πριν 20 χρόνια). Ξανάρχισαν οι σπασμοί, χρειάζεται αναπροσαρμογή της φαρμακευτικής αγωγής. Τράβηξε και το σωληνάκι που μεταφέρει το φαγητό στο στομάχι απευθείας και τώρα χρειάζεται επανατοποθέτηση διαφορετικά ούτε θα φάει, ούτε θα πιει. Η Δ. (70 χρονών, εδώ από τα 23 της όταν την έριξε κάτω το άλογο και κτύπησε το κεφάλι σε πέτρα). Ξεκίνησε πάλι τους εμετούς. Όχι ότι είναι νέο, την έχουμε σε 3 αντιεμετικά, αλλά τώρα η οξυγόνωση πέφτει σε ανησυχητικά επίπεδα. Πάλι θα εισρόφησε εμέσματα, πριν μια βδομάδα τέλειωσε την προηγούμενη αντιβίωση… Οκ, 4 από τους 50, συνεχίζουμε… | |
Τρίτη | Στο ιατρείο |
Η γραμματέας με κοιτάζει με απελπισία, όλα τα ραντεβού έχουν εξαντληθεί από τις 8:30 και ο κόσμος διαμαρτύρεται. Μπαίνω στο δωμάτιο, ανοίγω τον υπολογιστή. 30 αιματολογικές εξετάσεις, καμιά 50ρια συνταγές να υπογράψω, καμιά 20ρια επιστολές… να περιμένουν, καλώ τον πρώτο. Η Α. (84 χρονών, γεμάτη νεύρα) «κοίτα τι δώρο μου έκαναν τα παιδιά μου» (δείχνει το μπαστούνι) «τι υπονοούν, ότι γέρασα; Κάνε παιδιά να δεις καλό…» Άντε τώρα να της πεις ότι η ακτινογραφία στο γόνατο έδειξε προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα και μάλλον δε θα γλυτώσει την εγχείριση… Ο Β. (5 χρονών, ήρθε με τη μητέρα του) δεν αναπνέει καλά και βήχει από ψες. Πρόσφατη διάγνωση με άσθμα, ναι, παίρνει τα εισπνεόμενα του όπως πρέπει αλλά είχε και λίγο πυρετό… Χαμηλή οξυγόνωση και φανερά σημάδια αυξημένης προσπάθειας για αναπνοή ξεκινάμε νεφελοποίηση και οξυγόνο και τηλεφωνώ στον παιδίατρο ότι τον στέλνω με ασθενοφόρο για εισδοχή… Η Γ. (18 χρονών) ήρθε για ανανέωση του αντισυλληπτικού της χαπιού. Είχε μια «λαχτάρα» πρόσφατα που ξέχασε να το πάρει και φοβήθηκε ότι θα μείνει έγκυος. Συζητούμε για τα μελλοντικά της σχέδια, δεν θέλει οικογένεια για τα επόμενα 3-4 χρόνια τουλάχιστον. Οι πληροφορίες τη βοηθούν να καταλήξει, θέλει το Mirena coil που διαρκεί 5 χρόνια, τουλάχιστον δε θα χρειάζεται να θυμάται το χάπι κάθε μέρα. Κλείνουμε ραντεβού για να της το εφαρμόσω. Ο Δ. (70 χρονών) κάθεται κάτω και ξεκινά το κλάμα. «Δεν έχω κλάψει από το δημοτικό και τώρα, 70 χρονών άνθρωπος…» Δεν ξέρει γιατί νιώθει έτσι. Συζητάμε αρκετά. Ανησυχεί για τους άλλους που περιμένουν. Του λέω να με αφήσει εμένα να ανησυχώ γι’ αυτούς. Συζητάμε τους τρόπους που μπορώ να τον βοηθήσω, του ορίζω ραντεβού για την επόμενη βδομάδα για να σκεφτεί αν θέλει να πάρει μια σύντομη φαρμακευτική αγωγή και του κάνω παραπομπή σε ψυχολόγο. Μου λέει ότι νιώθει λίγο καλύτερα αλλά αν κάτι αλλάξει ξέρει πού θα με βρεί… Η Ε (40 χρονών) πονεί τον αγκώνα της εδώ και μήνες. Προσπάθησε με φάρμακα, φυσιοθεραπεία, νάρθηκα, αλλά ο πόνος παραμένει. Της κάνω μια ένεση με κορτιζόνη. Συνήθως έχει καλό αποτέλεσμα για μήνες. Θα δούμε πως θα πάει… Η μέρα συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς. Κανένας δεν ξέρει τι θα μπει από την πόρτα. Ποτέ δε βαριέσαι. | |
Τετάρτη: | Ξεκινώ με γύρους στο γειτονικό γηροκομείο. |
Κάνω επιθεώρηση και αναπροσαρμογή της φαρμακευτικής αγωγής κάθε κάτοικου εκεί, μετά βλέπω αυτούς που έχουν πρόβλημα. Η Α. (82 χρονών) είναι λίγο πιο συγχυσμένη απ’ ότι συνήθως. Τα ούρα της δείχνουν μόλυνση. Ξεκινάμε αντιβίωση. Ο Β. (92 χρονών) μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν γερός και ενεργητικός. Μετά έπαθε διάρροια η οποία τον έριξε στο κρεβάτι. Έχασε βάρος και δε φαίνεται να ανακάμπτει. Έχει και ανεξήγητη αναιμία. Χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση και ίσως εισδοχή στο νοσοκομείο για πιο εξειδικευμένες εξετάσεις. Η Γ. (99 χρονών) είναι στα τελευταία της. Μιλώ με την οικογένεια και εξηγώ ότι σκοπός μας είναι να τη βοηθήσουμε να φτάσει στο τέλος της ζωής της με αξιοπρέπεια και χωρίς πόνο. Γράφω τα «end of life medication» (κάτι για να ελέγχει τις εκκρίσεις, κάτι για τον πόνο, για σπασμούς των εντέρων, για την αναπνοή, για τη σύγχυση, για την ταραχή, για τη ναυτία κλπ.) Όλα εκεί, με την υπεύθυνη νοσηλεύτρια να είναι έτοιμη να τα χορηγήσει με συνεχή ενδοφλέβια αγωγή. Τη φιλώ στο μέτωπο, ίσως να είναι η τελευταία φορά που τη βλέπω ζωντανή… | |
Πέμπτη: | Κλινική για πολύπλοκους ασθενείς. |
Καθένας με πολλά προβλήματα. Ο Α. (60 χρονών) καπνιστής, με διαβήτη και υπέρταση, η καρδία του αδύνατη από ένα καρδιακό επεισόδιο πριν 3 χρόνια. Με μια λίστα από 12 διαφορετικά φάρμακα τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και του δημιουργούν άλλες παρενέργειες. Τα ξαναβλέπουμε, ελέγχουμε τις τελευταίες αιματολογικές εξετάσεις συζητούμε τις αναπροσαρμογές στα φάρμακα, τη δίαιτα, τον τρόπο ζωής. Δεν του λέω για το κάπνισμα, μου λέει αυτός και μετά γελά… Η Β. (30 χρονών) είχε χάσει τον ένα νεφρό από παιδί και έχει υπέρταση. Έχει μείνει έγκυος. Τη συγχαίρω και συντονίζομαι με το νεφρολόγο και τον γυναικολόγο πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα τα προβλήματα που μπορούν να δημιουργηθούν κατά την πορεία. Η ίδια θέλει να έχει και μια μαία να τη συμβουλεύει. Της κάνω παραπομπή και εντάσσω τη μαία στην ομάδα μας. | |
Παρασκευή: | Ξανά στο ιατρείο |
Η Α. (54 χρονών) παραπονιέται για πόνο στον ώμο και το χέρι. Θέλει να της γράψω ακτινογραφία και να την παραπέμψω σε ορθοπεδικό. Τη βάζω να καθίσει και παίρνω ιστορικό. Την εξετάζω και της κάνω καρδιογράφημα. Της δίνω ασπιρίνη και τη στέλνω με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, ενώ τηλεφωνώ στον ειδικό καρδιολόγο να την περιμένει στα επείγοντα. Η Β. (34 χρονών) μπαίνει με το νεογέννητο της. Την τελευταία φορά που την είδα ήταν ετοιμόγεννη και ακούγαμε τους παλμούς του εμβρύου στο scan. Τώρα ήρθε για την πρώτη εξέταση του μωρού. Το εξετάζω με λεπτομέρεια. Όλα τέλεια εκτός, ίσως, από τα πόδια. Οι ‘’δίπλες’’ του ενός μηρού δεν είναι συμμετρικές με αυτές του άλλου. Της εξηγώ ότι χρειάζεται παραπομπή σε ορθοπεδικό παιδίατρο για να ελεγχθεί για προβλήματα στο ισχίο. Τη ρωτώ πώς είναι αυτή και μου λέει ότι έχει ορισμένα προβλήματα μετά τη γέννα. Της δίνω ραντεβού για μια άλλη μέρα, αφού σιγουρευτώ ότι δεν επείγει κάτι άμεσα. |
Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από τη ζωή ενός Προσωπικού Γιατρού. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: κανένας από τους ασθενείς μου δεν πλήρωσε ούτε ένα σεντ!. Όντως, το δωμάτιο μου είναι γεμάτο σοκολάτες, κάρτες και λουλούδια (οι σοκολάτες εξαφανίζονται μυστηριωδώς όταν λείπω, ίσως υπάρχει φάντασμα στο κτίριο). Οι ασθενείς μου με ξέρουν και τους ξέρω. Με εμπιστεύονται κι εγώ τους αντιμετωπίζω χωρίς καχυποψία γιατί τους ξέρω καλά, γνωρίζω για τις οικογένειες τους, τα μυστικά τους, τις ανησυχίες τους, τα σχέδια τους για το μέλλον. Δεν περιμένουν τον μισθό τους για να έρθουν να με δουν. Δε φοβούνται ότι αν χάσουν τη δουλειά τους η υγεία τους θα επηρεαστεί γιατί θα χάσουν τα ωφελήματα τους. Είναι ευγνώμονες για το NHS (το αγγλικό ΓΕΣΥ) παρόλα τα προβλήματα του (λίστες αναμονής κλπ).
Η Κύπρος είναι φημίζεται για το επίπεδο ποιότητας των παρεχομένων νοσοκομειακών υπηρεσιών υγείας, εφόσον φυσικά κάποιος είναι ικανός να ανταποκριθεί χρηματικά, είτε μέσω ωφελημάτων της εργασίας είτε λόγω οικονομικής ευχέρειας. Το ΓΕΣΥ στοχεύει στο να κάνει το δικαίωμα στην υγεία προσιτό σε όλες τις κοινωνικές βαθμίδες.
Είναι η Αγγλία τέλεια; Όχι. Είναι το NHS τέλειο; Όχι, κατά πολύ. Όταν ξεκίνησε (το 1948) είχε καταπολεμηθεί αμείλικτα από αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του: τους επαγγελματίες υγείας. Τα επιχειρήματα πολλά: θα πέσει το επίπεδο υγείας (πώς;) το σύστημα θα καταρρεύσει λόγω έλλειψης οργανωτικής δομής (η τακτική του «ναι, μεν, αλλά…»), οι ασθενείς θα στερηθούν το δικαίωμα να επιλέγουν οι ίδιοι τους γιατρούς τους (αισχρά αναληθές), θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να έχουν δωρεάν περίθαλψη αυτοί που δεν δουλεύουν (όντως, μεταξύ αυτών και τα παιδιά τους και οι γέροι γονείς τους) κλπ κλπ.
71 χρόνια μετά, το NHS ζει και βασιλεύει. Είναι μια καλά λαδωμένη μηχανή, (με όλα τα προβλήματα που αναπόφευκτα παρουσιάζονται σε ένα δυναμικό σύστημα) ένα σύστημα το οποίο υπηρετεί από την γέννηση μέχρι το θάνατο 66 εκατ πολίτες, εξουδετερώνει τις ανισότητες στην υγεία και προσφέρει ένα αξιοζήλευτο προσδόκιμο ζωής, όχι γιατί ο κόσμος δεν αρρωστά, αλλά διότι έχει την τύχη να ΖΕΙ και να ζει ΚΑΛΑ με την ασθένεια του που, χρόνια πριν, θα του έφερνε ένα γρήγορο και επίπονο θάνατο.
Το ΓΕΣΥ στην Κύπρο αισιοδοξεί να κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα. Ναι, υφίσταται πόλεμο, κάποτε άδικο και κάποτε δικαιολογημένο, όπως κάθε τι άγνωστο και νεόφερτο. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως θα αγκαλιαστεί τόσο από τον κόσμο, όσο και από τις χιλιάδες γιατρούς που, όπως εμένα, αφιέρωσαν τη ζωή τους συνειδητά στην υπηρεσία του συνανθρώπου και βλέπουν τη δουλειά τους ως το καλύτερο λειτούργημα στον κόσμο.
Onwards and upwards (που λεν και οι Εγγλέζοι)
Δρ. Τζούλια Νικολάου – Thomas
Bed, MBBS, MRCGP
Προσωπκός Ιατρός ΓΕΣΥ
Ιατρικό Κέντρο Ο Απόστολος Λουκάς
Μπράβο!!!Σημαντική η ανάρτηση σας γιατρέ αντικειμενική και αισιόδοξη.Συμβαλλει προς την ορθή κατεύθυνση αποδοχής και στήριξης του ΓΕΣΥ.
Love to have her back in Cyprus ?
Έχω ζήσει και στα δύο συστήματα και έχω να πω πως μας χρειαζόταν μια δομή οργάνωσης και στην Κύπρο αλλά όχι τόσο δύσκαμπτη όσο του NHS. Και ας μην ξεχνάμε οι πόροι που σπαταλούνται από ένα κράτος σαν την Αγγλία για να διατηρείται ένα τόσο δύσκαμπτο σύστημα δεν είναι διαθέσιμοι στην Κύπρο. Μια οργάνωση χρειαζόταν και επαρκή κίνητρα για τους εργαζόμενους στον δημοσιο τομέα υγείας. Θα ήταν υπεραρκετό.
Very good article . Dr Julia is my GP (I didn’t know her before ) , after two visits to her office I realized that I am in good hands.
This is the kind of doctors that we need in Cyprus in order to improve the medical system and to help the low income persons.
Thank you Doctor
Δρ. JULIA σε εμπιστεύομαι αυτό τα λέει όλα.
Σε ευχαριστούμε Γιατρίνα μας.
Σίγουρα δεν μπορείς να παραπονεθείς ότι έχεις μια ανιαρή και ήσυχη δουλεία!!!!!
Ποτέ δεν σου άρεσαν τα εύκολα….
Για μας, που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε και σαν εκπαιδευτικό, βλέπουμε τον ίδιο ακριβώς άνθρωπο με τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια διάθεση για σκληρή δουλειά, προσφορά προς τον άνθρωπο , πάντα έτοιμο να δώσει αυτό το κάτι…διαφορετικό… περισσότερο από το αναμενόμενο.
Αυτo τo ¨ κάτι περισσότερο, διαφορετικό¨ , η καλή σου προσέγγιση, το ανοικτό και ανήσυχο πνεύμα σου είναι τα μεγάλα σου προτερήματα.
Σαν εκπαιδευτικός το πέτυχες και με το παραπάνω.
Είμαι σίγουρη ότι σαν γιατρός θα το πετύχεις ακόμα περισσότερο. Διότι έτσι απλά αγαπάς τον άνθρωπο όποια ηλικία και να έχει….
Καλή δύναμη !!!!